Vrijwilliger Marlies is gek op egels

‘Ik raak nog altijd ontroerd’

“Ieder jaar weer, smelt ik als ik die snuitjes zie”, vertelt Marlies Sterenborg. Sinds 2019 is ze vrijwilliger dierverzorging en educatie bij de Fûgelhelling. Voor niemand van de vrijwilligers en medewerkers is het een geheim dat ze gek is op egels. “Als je met ze begint te werken, weet je niet hoe je ze vast moet houden met al die stekels. Maar het went. Onderaan de buik is het zacht.”

“Van hun hokken schoonmaken tot verkouden egels stomen en van voedsel en egelthee bereiden tot microscopisch onderzoek doen. Marlies doet het allemaal. “Er komt veel kijken bij de zorg voor egels. Als ze onder de vlooien en ander ongedierte zitten of heel vies zijn, krijgen ze een (vlooien)badje, we verzorgen hun wonden, geven ze een natuurlijke pijnstiller en halen teken weg. Ik vind het mooi werk. Vooral omdat ik weet dat ze, als ze zijn hersteld, weer de vrije natuur ingaan. Vrijheid blijheid. Daar houd ik ook van.”

‘Vrijheid blijheid, daar houd ik ook van’

Als je Marlies zoekt, weet je dat je eerst bij de afdeling met egels moet kijken. “Als het goed gaat met een egel ben ik blij. Tegelijk raakt het me als ik een verblijf open en eentje vind die is overleden. Gelukkig kan ik dat hier wel delen. Het hoort er natuurlijk ook bij. De kunst is om er balans in te vinden. Me echt aan ze hechten, doe ik niet. We praten ook niet tegen ze.” Lachend: “Al is dat soms wel moeilijk, hoor.”

8.000 stekels

Marlies is vaak degene die ze weer vrijlaat. “Als ik ze dan het bos in zie lopen, raak ik nog steeds ontroerd. Zo hoort het, daar horen ze te zijn.” Ze begon bij de Fûgelhelling nadat ze met pensioen ging. “Ik heb jarenlang in de ouderenzorg gewerkt en was toe aan iets heel anders. Mijn dochter had stage gelopen bij de Fûgelhelling. Door haar enthousiasme en mijn liefde voor dieren, meldde ik me aan. Wat leer ik hier veel. Bijvoorbeeld dat alles met elkaar te maken heeft in de natuur. En dat een egel 8.000 tot 9.000 stekels heeft. Ik vind de Fûgelhelling een fantastische plek met een goede visie. We werken hands-off, raken een dier alleen aan als het echt niet anders kan en we zorgen dat ze niet aan ons wennen. Daarnaast is het laagdrempelig. Je kunt altijd dingen aan elkaar vragen. Elkaar helpen is hier de normaalste zaak.”

Lees meer verhalen van vrijwilligers